Dve crkve, a dvesta stanovnika (VIDEO)
GODOVIK, POŽEGA – Selo Godovik, osam kilometara udaljeno od Požege, skriveni je dragulj ovog kraja sa bogatim istorijskim predanjem i kulturnom baštinom. Danas selo sa samo 200 meštana, ponosno je na crkveni kompleks sa dva hrama, jedan među najstarijima u ovom kraju i drugi koji, nažalost, vapi za obnovom.
Podno šuma Blagaje, na mestu gde je nekada prolazio stari Rimski put i stanovništvo se okupljalo na pijaci, početkom 14. veka izgrađen je hram Svetog Đorđa-Đurđic. O bogatom duhovnom i istorijskom životu u ovom malom hramu, koji je do pre 150 godina bio manastir, svedoči deo mošti Svetog Đorđa, ali i retka sačuvana knjiga iz 1561. godine „Posni triod“.
Predanja kažu i da je Karađorđe sa vojskom prenoćio dva dana, sazidao pripratu i darovao crkvi vrata. Preživela je ona i tursku vladavinu i mnoge ratove, ali ne i šezdesete godine prošlog veka i tadašnju ideologiju, jer je srušena od detonacija dok je stena iznad crkve minirana kako bi se napravio put do Požege. Devedesetih godina je zahvljujući Zavodu za zaštitu spomenika kulture iz Kraljeva i parohijanima obnovljena i u svoje skute prima vernike.
Pošto je crkva Svetog Đorđa bila mala da primi sve parohijane, sredinom 19. veka izgradili su na samo 200 metara novu, veću crkvu Svetog Ilije. Meštani prepričavaju da su njihovi preci, tada poznati trgovci, izgradili crkvu po ugledu na užičku glavnu crkvu Svetog Đorđa i čak su je izgradili višu za tri metra. Međutim, ona danas nije u dobrom stanju.
Izgrađena je na lošem terenu i njeni temelji tonu, pa čitav vek oštećenja na njoj se samo šire i produbljuju. Zidine ispucale, podovi iskrivljeni. Zbog svoje neupotrebljivosti zvono koje je Miloš Obrenović darivao crkvi oglasi se samo dva puta godišnje, za sabor na Svetog Iliju i Badnje veče. Parohijani pokušavaju da pronađu sredstva da se njihova crkva obnovi ili sanira.
Ceo ovaj kompleks je pod zaštitom države kao kulturna celina od velike važnosti, a u njemu izvor Godovičke reke, na kom su nekada radile tri vodenice, vodi kraj kuće od značaja za pismenost stanovištva, a kojoj je takođe neophodna obnova.
„U kući je bila škola od 1880. do 1890. godine, jer je naša porodica bila sveštenička i tu se sabirali učitelji i đaci“, svedoči Vasilije Popović.
Godovička reka u svojim nedrima gaji pastrmku već dve decenije. Ona se jede širom požeškog kraja, ali i u domaćinstvu Milorada Smiljanića, Zlatiborca koji se zbog pitome prirode i lepote crkvenog kompleksa u njemu nastanio, pa sad u svoje domaćinstvo prima i turiste kao najrođenije goste.
„Najveći je luksuz ova priroda. Oni koji dođu mogu da se šetaju i nikada ne vrate istim putem, ali svi putevi vode ka crkvi“, priča Smiljanić.
Kako se sve savija ka godovičkim hramovima, oko dve stotine sadašnjih meštana, nada se da će dve crkve, pitoma priroda i blizina grada narod vratiti lepoti kraja, a deca zagrajati otvarajući vrata škole koja deceniju ne radi. Tu pod šumovitim predelima Blagaje.
